سینما به مثابه حافظ «حافظه جمعی»

روز ملی سینما در ایران، فراتر از یک مناسبت تقویمی، فرصتی است برای اندیشیدن به نسبت ما با هنری که در یک قرن اخیر بیش از هر هنر و رسانه دیگری در شکل‌دهی به حافظهٔ جمعی، هویت فرهنگی، و افق‌های تخیل اجتماعی اثرگذار بوده است. سینما صرفاً یک «رسانه» نیست؛ بستر تحقق «باهم‌بودن» است. سالن سینما، مسحور شدن هم‌زمان تماشاگران و خلق تجربهٔ مشترک در دل تصاویر، مصداقی است از این هم‌بودگی وجودی و فردی در سطح اجتماعی. 
سینمای ایران در تشکیل و ترسیم حافظهٔ فرهنگی نقشی اساسی ایفا کرده است و از آغاز، پیوندی تنگاتنگ با سنت ادبی و روایی داشته است. فیلم‌های ماندگار تاریخ سینمای ایران نه تنها روایتگر رویدادهای تاریخی این مرز و بوم‌اند بلکه به تعبیری به «حافظهٔ جمعی» ما صورتی تصویری بخشیده‌اند. این تصویر سینمای ایران «آینه‌ای فرهنگی» است که ملت در آن خویشتن خویش را بازمی‌بیند و باز می‌شناسد. حتی وجوهی که برای او از دیدگان روزمرگی نهان مانده را برایش عیان می‌کند. 
در عصر ما سینما دیگر محدود به پردهٔ نقره‌ای نیست؛ بلکه به‌سوی تعاملی‌شدن، بینا رسانه‌ای‌شدن و فناورانه‌شدن حرکت کرده است. در این میان، وظیفه و مسئولیت جمعی ایجاد توازن میان میراث کهن و نوآوری نو و تازه است. این وظیفه جمعی باید سینما را از سطح «یادمان» به سطح «گفتمان» ارتقا بخشد؛ گفتمانی فراگیر با مشارکت فعال و مسئولیت پذیر همه ذی نفعان و با در نظر گرفتن جمیع شرایط دیروز، اکنون، فردا و پس فردا...
سینمای ایران به خلق جدید، تصویرسازی بدیع و روایتگری یگانه شهره بوده است و قطعاً خواهد بود:
 گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار باده ناخورده در رگ تاک است